دو شب قبل از عروسی یکی از بستگان خیلی نزدیک آقای همسر ، باخبر شدیم مراسم بزن بکوبیه و ارکست دارن!
اصلا انتظارشو نداشتیم نه از عروس نه از داماد! واقعا بعید بود...
خیلی تو هم رفتم و خدا منو ببخشه که بابت این موضوع ناراحتیمو به روی همسرم بروز دادم!
رفتیم مسجد...پیشنماز همون رکعت اول سوره عادیات رو خوند..تو همون نماز بغضم ترکید،یاد ناسپاسیهای خودم افتادم
آخه تو عروسی ما بخاطر نداشتن گناه که الان خ عادی شده ! بشدت همه جوره از جانب بعضیها به هردومون بیمحلی  شد،و برام تو این 2 سال تبدیل شده بود به خاطره تلخ!
هرجا هم با دوستان و نزدیکانم حرفی از عروسی شده من بروز دادم که من از عروسیم هیچی نفهمیدم و برام تلخ گذشت.
ولی اونشب نهیب خوردم که ...
که خوشه یه سر داره و ما خوشه رو درست از سر اصلیش گرفتیم!
ما تو عروسیمون نه تنها گناهی صورت نگرفت بلکه به ذکر صلوات و نام اهل بیت مزین شد و تمام تلاشمونم این بود که مرضی خداوند باشه که انشااله بوده...و بعدش هم برکاتش رو تو زندگیمون دیدیم...
و من چقدر ناسپاس بودم تو کل این 2 سال فقط به تلخی های اونشب فکر کردم و یادم رفته بود همه این کارا برای بدست آوردن رضای خدا بود نه رضای نفسمم حتی!

فردای عروسی فرد مذکور (بماند که چقدر اذیت هم شدیم و بماند رفتارایی از عروس و داماد دیدیم دور از انتظار!) رفتم سراغ فیلم عروسی خودمون...فیلمی که به سبک عقاید خودمون مونتاژ شده بود و بخاطر نداشتن خیلی از حواشی!!! تایم کوتاهی داره..
وقتی دیدم کلی انرژی و روحیه گرفتم و یادم اومد نه بابا.. انقدرها هم که من فکر میکردم بهمون بد نگذشته بود..
بعدشم برای آقای همسر پیامک زدم:
"دارم فیلم عروسیمونو میبینم/تو اونشب چهره عروستو هیچ مرد نامحرمی ندید،فقط و فقط خودت حظ بردی.."
ایشونم جواب داد: "خدا روشکر عزیزم...همین که همدیگه رو میفهمیم خداروشکر..."

همین فهمیدن متقابل و هم عقیده بودن برام یه دنیا می ارزه حتی اگر عروسیم بهم سخت گذشته باشه...و من چطور شکر این عنایت الهی رو به جا بیارم.